Wednesday, 20 January 2016

Sekolah Vernakular : Tembok pemisah Perpaduan dan Integrasi


Berdasarkan sejarah, Malaysia adalah sebuah negara yang berasaskan kepada sistem kenegaraan Melayu atau Malay Polity. Perlu diingat, sejarah sistem kenegaraan Melayu bermula dengan perkataan ‘Melayu’ atau ‘Tanah Melayu’ itu sendiri yang bermaksud wilayah dan kepulauan di rantau ini. Nama-nama ini terkenal di kalangan negeri China, India dan Barat seperti Melayu (I-Tsing), Malaiur (Marco Polo), Malaiyur (inskripsi Tanjore-Sanskrit di India), Ma-LiYu-R (Yuan Shih/Cina), Mailiur (Siam) dan Malayo (Albuquerque/ Portugis)  (Suntharalingam & Ismail, 1985).
Kedatangan penjajah British telah merubah peta politik Tanah Melayu. Kalau dahulu, hubungan antara China dan Tanah Melayu hanya melibatkan perdagangan dua hala sahaja, tanpa penghijrahan secara besar-besaran, namun, setelah penjajahan berlaku, maka bermulalah episod kemajmukan masyarakat di negara ini. Ini bermakna, masyarakat majmuk di negara ini bukanlah muncul secara semula jadi seperti didakwa oleh sesetengah pihak. Negara ini ada penghuni asalnya. Sebelum tahun 1910, kemasukan orang asing semakin bertambah tanpa had telah mengejutkan sultan negeri-negeri Melayu Bersekutu. Mereka memaksa British menghalangnya. Tetapi keperluan pekerja yang mendesak dalam bidang perlombongan dan perladangan menjadikan kemasukan mereka tidak boleh dihalang lagi. Setiap tahun ribuan pendatang Cina dan India tiba di Tanah Melayu. Sehingga tahun 1931, apabila bancian dibuat, jumlah orang-orang bukan Melayu telah melebihi bilangan orang-orang Melayu di negeri mereka sendiri (Comber, 2007).
Politik Malaysia sejak dari awal lagi, melalui penjajahan demi penjajahan dan kemasukan imigran, adalah bersifat perkauman (komunalisme). (Dahana, 2002) menyatakan politik komunalisme begitu kaku sehinggakan kehidupan politik dibentuk mengikut garisan etnik. Selain daripada dasar ‘pecah dan perintah’ yang diamalkan oleh British, sikap lunak orang Melayu terhadap orang lain dan kepandaian orang lain mengekspoitasikan orang Melayu turut menyumbang kepada masalah kaum sehingga ke hari ini. Dengan kebijaksanaan penjajah dan imigran ini juga, negara ini diberikan kemerdekaan dengan bersyarat iaitu mereka mesti sanggup berkongsi kuasa dan ekonomi (Sik, 1995).
Pendidikan formal amat penting dalam proses sosialisasi. Sarjana tempatan, (Rahim, 2007) turut bersependapat bahawa sosialisasi politik ialah bagaimana kita menerima norma dan nilai dan pengalaman politik dalam kehidupan kita. Adakalanya sosialisasi politik dipengaruhi oleh ibu bapa dan ahli keluarga kita dalam bentuk menerima atau menolak sesuatu parti politik.  Pendidikan formal akan membezakan antara orang yang mempunyai ilmu dengan orang yang tidak mempunyai ilmu pengetahuan. Sekolah berperanan untuk menanamkan kepercayaan politik secara formal melalui perancangan secara sedar dan secara tidak formal melalui pengalaman. Bagi pelajar yang mempunyai perbezaan latar belakang politik dan sosial, sekolah boleh mensosialisasikan mereka semula mengikut kumpulan yang sama sehingga melanjutkan pelajaran ke peringkat yang lebih tinggi (Langton, 1969). Bagi pandangan Ahmad Fawzi ( 1987), institusi pendidikan merupakan pendekatan yang paling sesuai dan berkesan untuk menghasilkan integrasi nasional pendidikan Kebangsaan dengan jelas menyatakan integrasi nasional adalah matlamat utama sistem pendidikan kebangsaan. Matlamat integrasi melalui pendidikan telah mula difokuskan sejak Laporan Razak 1956.
Dalam membentuk bangsa Malaysia melalui sistem pendidikan dan bahasa pengantar yang sama, pihak kerajaan mestilah berani dalam membuat keputusan berkaitan dengannya. Beliau percaya 90 peratus rakyat akan patuh dan mengikutinya. Untuk membentuk bangsa Malaysia, tidak perlu banyak aliran dalam pendidikan. Satu masa dulu kita ada satu sistem aliran. Satu sistem yang baik. Satu kesalahan besar yang kita buat, ialah tukar sistem, tukar bahasa pengantar di sekolah. Inilah kesilapan besar yang telah berlaku. Beliau memberi contoh negara India. Tidak ada sekolah Tamil. Semua sekolah menggunakan Bahasa Inggeris. Tetapi bahasa Tamil dibenarkan untuk dipelajari. Hasilnya, India telah muncul sebagai negara dunia ketiga hebat, walaupun ia negara yang paling miskin (Abdullah M. R., 2010).
kajian yang dilakukan oleh sekumpulan pensyarah di Universiti Utara Malaysia terhadap pelajar-pelajarnya yang terdiri daripada bangsa Melayu, Cina dan India membuktikan pernyataan di atas. Kebanyakan pelajar-pelajar mempunyai sentimen perkauman yang tinggi. Polarisasi di alam kampus amat membimbangkan. Para pelajar lebih suka bergaul dengan kaum sendiri dalam segala hal. Semua ini berlaku disebabkan oleh proses sosialisasi yang dilalui sebelum memasuki alam kampus (Noor, Azizi, & Lee, 2006).
Integrasi merupakan satu proses bagi mewujudkan satu identiti nasional dalam kalangan kumpulan yang terpisah daripada segi budaya, sosial dan lokasi dalam sesebuah unit politik. Manakala, perpaduan pula boleh diertikan sebagai satu proses yang menyatupadukan seluruh masyarakat dan negara supaya setiap anggota masyarakat dapat membentuk satu identiti dan nilai bersama serta perasaan cinta dan banggakan tanah air (Baharuddin, 2007). Jika digabungkan kedua-dua perkataan ini, integrasi perpaduan bermaksud mewujudkan satu masyarakat bersatu padu dengan satu identiti nasional. Kerjasama ini boleh dibentuk melalui integrasi wilayah, ekonomi, kebudayaan, sosial, pendidikan dan politik. Dalam konteks politik di Malaysia, integrasi dan perpaduan tidak banyak melibatkan unsur-unsur asimilasi tetapi lebih mirip kepada integrasi, akomodasi dan akulturasi (Abdullah M. R., 2010).
Kesan daripada kurangnya integrasi, maka sikap Prejudis dan stereotaip terhadap kumpulan etnik lain akan terus wujud dalam masyarakat Malaysia. Prasangka juga berlaku akibat konflik sosial di antara individu untuk membenarkan penindasan kumpulan minoriti. Mengambil idea Karl Marx (Ashley dan Orenstein, 2001) ,prasangka terhadap kumpulan minoriti boleh difahami sebagai melayani kepentingan kelas kapitalis (bourgeasie) iaitu untuk membolehkan pekerja kumpulan minority menerima baik rendah upah dan keadaan kerja yang buruk. Selain itu pihak kapitalis mewujudkan sikap prasangka sebagai sarana untuk mengawal pekerja sehingga mereka cenderung menjadi terancang . Ini bermakna golongan kelas atasan dapat mempertahankan eksploitasi dan penindasan ke atas kaum bukan kulit putih dalam zaman penjajahan, perhambaan dan imperialisme (Macionis , 1998: 220) Menurut Simpson dan Yinger (1985: 107-108) pula, budaya prejudis adalah bersifat konservatif dan akan berterusan dari masa ke masa seperti juga dengan sikap, nilai-nilai dan keyakinan. Generasi akan datang akan belajar tentang prejudis dengan cara yang sama dan akan menggunakan alasan yang sama bahawa mereka belajar dari pengalaman orang dan budaya sebelumnya. Ini bermaksud kita mengamalkan sikap prejudis dan perkauman melalui warisan budaya dan dilangsungkan pula dengan idea-idea stereotaip dan emosi . Apabila kita sudah beranggapan bahawa prejudis itu merupakan sebahagian daripada warisan budaya, maka seseorang individu akan sentiasa berfikir dan bersikap negatif terhadap kumpulan lain sebagai rutin sosialisasi yang akhirnya sampai ke tahap rasis.
McLemore (1994: 124), Healey (2009: 110) mengistilahkan stereotaip sebagai kenyataan-kenyataan umum yang negatif terhadap sesuatu kumpulan etnik. Misalnya gambaran berlebih-lebihan tentang sesuatu perlakuan baik atau buruk yang ditujukan kepada sesuatu kumpulan etnik oleh etnik lain terutama kepada etnik minoriti. Hal ini terhasil apabila berlaku pertembungan dua atau lebih komuniti etnik. Fahaman stereotaip ini akan menimbulkan perasaan yang negatif dalam kalangan masyarakat, khususnya masyarakat majmuk di Malaysia. Hal ini kerana fahaman steretoip akan mengakibatkan sesuatu kumpulan etnik itu memandang rendah terhadap kumpulan etnik lain dan seterusnya membataskan interaksi antara etnik dan menimbulkan semangat perkauman yang menebal. Walau bagaimanapun tidak dapat dinafikan bahawa setiap kumpulan etnik akan memiliki pandangan stereotaip mereka terhadap kumpulan etnik lain. Misalnya pandangan masyarakat Barat terhadap kumpulan-kumpulan etnik di Malaysia. Begitu juga etnik Melayu mempunyai gambaran stereotaip terhadap etnik Cina dan India dan sebaliknya.
Seterusnya Healey (2009) melihat kesan stereotaip yang boleh berlaku berterusan dari satu generasi ke generasi yang akan menjejaskan hubungan antara kumpulan dominan dan minoriti. Kandungan stereotaip juga yang sebenarnya antara yang dominan dan kumpulan-kumpulan minoriti dan sering salah satu cara penting di mana kumpulan dominan cuba untuk membenarkan atau merasionalisasi hubungan itu. Simpson dan Yinger (1985) pula telah membahagikan stereotaip kepada dua bentuk. Pertamanya dengan memberi sifat rendah yang melampau seperti pemalas dan tidak cerdik kepada kumpulan minoriti. Sifat ini cenderung berlaku semasa institusi perhambaan masih berlaku di mana kumpulan minoriti menjadi sering dieksploitasi oleh kumpulan dominan. Keduanya stereotaip turut berlaku apabila kuasa dan perbezaan status kumpulan minoriti dengan kumpulan dominan semakin rapat . Kumpulan minoriti juga telah mengalami mobiliti ke atas dan memiliki beberapa kejayaan sama ada di sekolah atau perniagaan. Kejayaan relatif mereka tetap dipandang negatif sehingga muncul ungkapan-ungkapan seperti ’terlalu pintar’, ’terlalu materialistik’ , ’terlalu licik’ dan sebagainya.
Soal membentuk perpaduan kaum di negara ini diakui memang sesuatu yang sukar untuk dilaksanakan kerana ia terhasil akibat latar sejarah. Begitu juga dengan soal kewujudan sekolah vernakular yang menjadikan bahasa Mandarin dan Tamil sebagai bahasa pengantara.  Ia sudah wujud sejak sekian lama hasil tolak ansur dan kesepakatan antara kaum dengan memberikan kebebasan kepada kaum Cina dan India untuk mengangkat bahasa dan budaya mereka tetapi dalam masa yang sama memastikan kewujudannya tidak bercanggah dengan sistem dan dasar pendidikan negara.
Baru-baru ini isu tersebut kembali timbul ekoran keputusan pilihan raya umum yang menyaksikan berlakunya penolakan besar-besaran pengundi Cina terhadap kerajaan Barisan Nasional (BN) sehingga menimbulkan rasa kurang senang banyak pihak. Ada yang menganggap kewujudan sekolah jenis kebangsaan terutama Sekolah Jenis Kebangsaan Cina yang semakin berkembang dan menjadi pilihan utama masyarakat Cina, hanya meluaskan lagi jurang perkauman sekali gus menyukarkan usaha kerajaan untuk memupuk perpaduan di kalangan masyarakat pelbagai kaum.
Dalam majlis ‘Wacana Post Mortem PRU13: Bicara Kepimpinan dan Survival Ummah’ hujung minggu lalu, Pro-Canselor Universiti Tekonologi Mara (UiTM), Tan Sri Abdul Rahman Arshad mencetuskan semula isu yang kontroversi dan boleh meniupkan api perkauman ini jika tidak ditanggani dengan betul. Malah bagi mereka yang tidak faham maksud dan tujuan sebenar serta tidak berfikir secara rasional,  akan menganggap kenyataan beliau itu berbau perkauman dan ada unsur-unsur hasutan.
Beliau dilaporkan berkata bahawa sekolah vernakular merupakan batu penghalang kepada perpaduan dan keputusan PRU-13 lalu jelas menunjukkan tidak ada perpaduan di Malaysia apabila jurang perkauman menjadi semakin melebar. Walaupun kenyataan beliau itu dikecam oleh banyak pihak dan disifatkan oleh Setiausaha Agung DAP, Lim Kit Siang sebagai satu hasutan, kenyataan Rahman Arshad yang mahukan sekolah vernakular dimansuhkan, perlu dilihat daripada persepktif yang lebih luas tanpa dipengaruhi oleh sentimen apatah lagi untuk tujuan atau kepentingan politik mana-mana pihak (Irfan, 2013).
Daripada satu sudut apa yang beliau katakan itu ada kebenarannya. Beliau memberikan contoh bahawa sekolah vernakular di negara ini berkembang lebih maju dan hanya sekitar 20 peratus sahaja pelajar bukan Melayu memilih belajar di sekolah kebangsaan yang menggunakan bahasa Melayu sepenuhnya sebagai bahasa penghantar.
Menurut beliau apabila majoriti kaum Cina menghantar anak-anak mereka belajar di sekolah Cina, secara tidak langsung ia akan melebarkan lagi jurang antara kaum sekali gus menyukarkan usaha untuk memupuk perpaduan dan menanam sikap saling hormat menghormati dan memahami antara satu sama lain dengan lebih dekat. Dan pemisahan kaum ini menjadi semakin melebar apabila sebahagiannya terus memilih untuk meneruskan pengajian di peringkat sekolah menengah swasta yang menggunakan bahasa Mandarin sebagai bahasa penghantar.

Beliau turut mengambil contoh sistem pendidikan di banyak negara termasuk di Indonesia, Thailand dan Filipina yang telah menerima pakai penggunaan bahasa tunggal dalam dasar pendidikan mereka untuk mengukuhkan perpaduan. Malah di Singapura yang majoritinya Cina juga tidak mengangkat sistem pendidikan Cina sebagai sistem pendidikan utama sebaliknya menjadikan sistem pendidikan menggunakan bahasa Inggeris sepenuhnya untuk memupuk perpaduan masyarakat berbilang kaumnya (Irfan, 2013).

No comments:

Post a Comment